Εσύ Ξανά

Γράφει μία Νeonlighter

Ξανά λοιπόν. Μετά από καιρό. Εσύ, μπροστά μου. Στον δρόμο μου. Η μοίρα μού χτυπάει την πόρτα για άλλη μια φορά. Να ανοίξω;

Ξέρω πως δεν θα είναι για πολύ. Ξέρω πως δεν θα μείνεις. Κι όμως επιλέγω να ανοίξω, είσαι εσύ. Ο ίδιος. Δεν άλλαξες, το ίδιο χαμόγελο, η ίδια αγκαλιά και ο ίδιος ρυθμός των παλμών σου κάθε φορά που σε κρατάω. Οι ίδιες σκέψεις ξανά. Τα ίδια συναισθήματα πάλι. Δεν άργησαν τα πολλά γιατί να με περιτριγυρίζουν για άλλη μια φορά.

Πάντα έκανες την πιο ωραία είσοδο. Όποτε και να ερχόσουν. Ποτέ δεν ήταν δεδομένος ο ερχομός σου. Αλλά εγώ; Ακόμη εδώ. Για εσένα.

Ήξερες πάντα που θα με βρεις. Ήξερες πως με ένα βλέμμα σου τα ξεχνούσα όλα. Δεν σου έδειχνα ποτέ τον ενθουσιασμό μου.

Ήξερα πως δεν θα ήταν για πολύ.

Ήξερα πως δεν θα μείνεις.

Σε έμαθα. Ξέρω πλέον πως εσύ δεν μένεις. Έρχεσαι και φεύγεις, έτσι μου έμαθες. Να κάνεις την καλύτερη είσοδο και την χειρότερη έξοδο.

Μου έμαθες να μη περιμένω. Ακούγεται τόσο σκληρό κι όμως ποτέ δεν μπήκες στην διαδικασία να με καταλάβεις. Μα πάντα ήλπιζα πως ίσως, μπορεί, κάποια στιγμή να έρθεις και να μη χρειαστεί να φύγεις πάλι.

Μου έμαθες πως όσο και να θέλεις κάτι πολύ, είναι δύσκολο τελικά να το έχεις. Μα στην πραγματικότητα μόνο εσύ το έκανες δύσκολο. Μου έμαθες να μην αφήνω περιθώρια αλλά ποτέ δεν μου έμαθες πως είναι να μένεις.

Μου έμαθες να μη ζητάω αλλά να παλεύω για αυτά που θέλω, μόνη, μέχρι να τα καταφέρω. Μου έμαθες πως ότι και να χρειαστώ, πρέπει να σε φωνάζω. Μα ποτέ δεν ήσουν εδώ.

Η μόνη δικαιολογία; Το “τάιμινγκ”. Το σωστό συμπέρασμα; Η δειλία.

Και φυσικά το τέλος; Το ήξερα.

Θυμάμαι. Θυμάμαι πριν φύγεις για άλλη μια φορά την τελευταία σου κουβέντα “Δεν θα μείνω, επειδή εγώ δεν μένω ποτέ”.

Τελείωσε. Ούτε εγώ θα επιμείνω, επειδή αυτό δεν μου το έμαθες.