Να Αγαπάς Ή Να Αγαπιέσαι;

 Γράφει η Βένια Σκλαβενίτη

Και στην τελική, το συμπέρασμα δεν είναι ότι η αγάπη είναι το καλύτερο συναίσθημα; Εκεί έχω καταλήξει κι εγώ, και οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζω.

Η φιλική, η οικογενειακή, η ερωτική, ή και οποιαδήποτε άλλη αγάπη μπορεί να δώσει και να λάβει κάποιος, είναι ικανή να σε κάνει να νιώσεις γεμάτος και ευτυχισμένος στην στιγμή. Σαν να ανήκεις κάπου. Μαζί με κάποιον. Μια σχέση αλληλεπίδρασης που δίνεις και παίρνεις «πράγματα», τα οποία σε αλλάζουν προς το καλύτερο.

Το να έχεις το κουράγιο, το θάρρος και την δύναμη να αγαπήσεις αληθινά, αλλά και, κυρίως, να το δείξεις κιόλας με όλη σου την καρδία, με όλο σου το είναι, είναι πράγμα σπουδαίο τώρα πια. Έχουμε κλειστεί. Έχουμε απομακρυνθεί. Φοβόμαστε. Σαν να μας βάζει σε κάποιου είδους «κίνδυνο», σαν να μας δεσμεύει, το να δείξουμε σε όλους τους ανθρώπους που αγαπάμε, τι σημαίνουν για εμάς.

Βλέπεις, υπάρχει και το άλλο πρόβλημα. Αυτό, μωρέ, που περιμένουμε να λάβουμε την ίδια αγάπη που εμείς δίνουμε. Και απογοητευόμαστε, όταν εμείς καταφέρνουμε επιτέλους να εκφραστούμε, αλλά οι γύρω μας δεν κάνουν το ίδιο, διότι, προφανώς και, δεν είμαστε όλοι «ανοιχτά βιβλία», κάθε χαρακτήρας είναι διαφορετικός. Μια mini δόση ανασφάλειας, φόβου και, ίσως, αίσθημα απόρριψης, τα οποία μας αποπροσανατολίζουν και μας γυρνούν πίσω στην εσωστρέφεια. Και συνεχίζεται κάπως έτσι. Σαν ατελείωτος κύκλος.

Σκεπτόμενη το όλο θέμα σχετικά με το να αγαπάς, όμως, γυρίζει συνεχώς στο μυαλό μου ένα ερώτημα που είχα ακούσει να θέτει κάποιος. «Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;».

Αναλύθηκε προηγουμένως το πρώτο μέρος. Το «να αγαπάς». Το οποίο είναι αρκετά πιο εύκολο από το δεύτερο. Το «να αγαπιέσαι». Περίεργο ε; Έτσι μου φαίνεται και μένα. Έπειτα, όμως, από πολύ (ή, μάλλον, πάρα πολύ, πίστεψέ με) σκέψη εδώ έχω καταλήξει.

Θα μπορούσα να συνδέσω την ερώτηση που αναλύω, με μια ανάλογη, λίγο αντίθετη απορία, προκειμένου να συμπεράνουμε λίγο πιο εύκολα τι είναι προτιμότερο. Αυτή είναι το «να πληγώνεις ή να πληγώνεσαι». Σκέψου το λίγο.

Όταν λαμβάνεις αγάπη από κάποιον, όταν σου κοινοποιούνται τα συναισθήματά του, όταν καταλαβαίνεις τι είσαι για αυτόν -είτε υπάρχει ανταπόκριση, είτε όχι-, γίνεται να τον πληγώσεις; Νιώθεις κατ’ ευθείαν αυτή την «υποχρέωση» του να εκτιμήσεις την αγάπη του άλλου, σε τιμά. (Τα είπαμε αυτά. Δεν αγαπάμε εύκολα.) Δεν σου το επιβάλλει κάποιος άλλος, πέρα από τον εαυτό σου, την συνείδηση σου, να προσέξεις τον άλλον που σε νοιάζεται, σαν να σου έχει δώσει να κρατάς μέρος της καρδιάς του.

Αρκετά ποιητική; Μπορεί. Αλλά έτσι είναι. Είναι προτιμότερο να δίνεις εσύ κομμάτια σου να τα φυλάνε άτομα, τα οποία εσύ επιλέγεις (ή, πιο σωστά, η καρδιά σου επιλέγει), παρά να έχεις την ευθύνη να αγαπιέσαι από κάποιον και να προσπαθείς σταθερά και ανελλιπώς να μην τον πληγώσεις.

Και τέλος πάντων, δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που θα πουν με σιγουριά ότι μπορούν να διαχειριστούν όλη την αγάπη που μπορεί να τους προσφέρει κάποιος. Όλοι είναι υποψήφιοι να «πνιγούν» από τα πολλά συναισθήματα, είτε το καταλαβαίνουν, είτε όχι. Ακόμα και αυτοί που λένε πάντα με σιγουριά «Δεν θα σε πληγώσω ποτέ». Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά. Και για όλους. Ουδείς αλάνθαστος.

Οπότε, ακόμα κι εσύ, «σίγουρε», ακόμα κι εγώ, και όλοι, καλύτερα να δίνουμε όλη μας την αγάπη σαν να είναι η τελευταία μας ημέρα, δίχως να σκεφτόμαστε τι θα απογίνει, αν θα πιάσει τόπο, αν πρέπει, ή το οτιδήποτε, παρά να απογοητεύσουμε αυτούς που μας προσφέρουν την δική τους. Και μην φρικάρεις. Η αγάπη σε γεμίζει. Να την αναζητάς. Και, όταν σου προσφέρεται, να την δέχεσαι με ευχαρίστηση και χαρά.

FOLLOW US: https://www.instagram.com/neonlights.com_/