Είναι δύσκολο να συνηθίζεις μακριά από κάποιον που ήσασταν
κάθε μέρα μαζί. Έφυγε και έφυγες. Περάσατε σε διαφορετικές πόλεις. Τι και αν
βρίσκεστε 5, 7, 10 ώρες μακριά ο ένας από τον άλλον; Ήξερες ότι ήταν εκεί
οποιαδήποτε στιγμή για εσένα, έτσι σου είχε υποσχεθεί, τώρα αν
το τήρησε άλλο θέμα. Πάντα μου έλεγαν ότι σε μία σχέση ο ένας νοιάζεται
παραπάνω από τον άλλον, είτε ερωτική είτε φιλική. Σήμερα θα σας μιλήσω για την
δεύτερη περίπτωση.
Μαζί του μπορούσες να είσαι εσύ, ο εαυτός σου. Να τον
παίρνεις τηλέφωνο όποτε σου έρθει και να του μιλάς με τις ώρες, να μοιράζεσαι
τα πάντα, να είναι εκεί στις χαρές, στις λύπες και στις απογοητεύσεις σου. Όποτε
κάνεις βλακεία να προσπαθεί να σε φέρει στα ίσια σου, αλλά όταν κάνεις κάτι
καλό να σε κοίταει με έκπληξη, καταφέρνωντας να σε κάνει να χαμογελάσεις για
ακόμη μία φορά.
Καλά όλα αυτά όσο ήσασταν μαζί. Όταν η απόσταση όμως κάνει
την εμφάνισή της, εσύ θα είσαι δίπλα του. Αυτός;
Στην αρχή κυλάνε όλα μια χαρά. Πολλές ώρες τηλέφωνα
περιγράφοντας ο ένας στον άλλον πως περνάει, άλλες τόσες μηνύματα και ακόμη
περισσότερες ώρες συνομιλία μέσω κάμερας, πειράζοντας ο ένας τον άλλον και
αναλύοντας το καθετί. Κάπου όμως όλα αυτά αραιώνουν. Και περνάνε οι μέρες και
το όνομά του έχει καιρό να φανεί στο κινητό σου, το κυκλάκι του Messenger καιρό να κάνει την εμφάνισή του αλλά
σκέφτεσαι ότι οι καινούριες παρέες και η φοιτητική του ζωή τού έχουν πάρει τα
μυαλά. Χαίρεσαι πραγματικά αφού ξέρεις ότι πάντα αυτό ήθελε, να ζήσει ελεύθερος
στο μέρος που αγαπάει πιο πολύ απ’ όλα, συγκεντρώνοντας εμπειρίες τις οποίες
ανυπομονεί να σου πει.
Μεγαλώνει
το διάστημα λοιπόν και εσύ συνεχίζεις να τον δικαιολογείς. Ένα παράπονο αρχίζει
να σε κυριεύει και αναρωτιέσαι «Σε σκέφτεται καθόλου άραγε;» . Τον σκέφτεσαι
εσύ όμως και του στέλνεις για ακόμη μία φορά μήνυμα. Ένα «Τι κάνεις;»,
ακολουθούν δυο-τρεις κουβέντες και ξαφνικά δεν ξέρεις τι άλλο να πεις, ή μάλλον
τι να πρωτο-ρωτήσεις κάποιον που ενώ έχετε περάσει τόσα μαζί, έχετε περάσει
άλλα τόσα πλέον χώρια.
Και
όταν έρχεται η ώρα να τα πείτε από κοντά; Το θέατρο του παραλόγου το ξέρεις; Ε
θα το μάθεις! Τα αστεία και τα πειράγματα λείπουν, και την θέση τους έχουν
πάρει η αμηχανία και η ψυχρότητα. Ποτέ δεν περίμενες ότι θα καταλήξετε έτσι.
Εσείς οι δύο να μιλάτε μηχανικά, εξιστορώντας τα νέα σας και μετά να
αποχαιρετιέστε με ένα ξερό «Μιλάμε».
Κάπου
εκεί λοιπόν το παίρνεις απόφαση, δεν θα είστε ξανά όπως πριν. Και τότε κάτι
μέσα σου πραγματικά νιώθεις να πονάει αφού πλέον διστάζεις να στείλεις το
παραμικρό μήνυμα. Από την άλλη αν τον κρίνεις κάθε φορά που δεν είναι αρκετός
γίνεσαι υπερβολικός/ή αφού από το μέρος του δεν έχει αλλάξει τίποτα. Και παρότι
καταλαβαίνει αυτά που του λες, άθελά του το επαναλαμβάνει καθώς ξέρει ότι θα
τον ξαναδικαιογήσεις.
Τότε συνειδητοποιείς πως η κατάσταση οδηγείται σε αδιέξοδο.
Μαζί και εσύ. Για εσένα που νοιάζεσαι περισσότερο μιλάω. Βέβαια ποτέ δεν δίνεις
για να πάρεις. Αλλά πού και πού χρειάζεσαι να νιώσεις την ανταπόκριση στα
συναισθήματά σου από τον άλλον, χρειάζεσαι να δεις πώς σημαίνεις και εσύ κάτι γι’αυτόν.
Έτσι λοιπόν γίνε ο φίλος που θα ήθελες να είχες και είναι στο χέρι των άλλων αν
θα μπορέσουν να μείνουν στη ζωή σου και να κρατήσουν την υπόσχεσή τους. Μόνο
τότε θα καταλάβεις τί πραγματικά σημαίνεις γι’αυτούς.
FOLLOW US: https://www.instagram.com/_neonlights.com_/?hl=el
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου