Όσα Δεν Κατάφερα Να Σου Πω

Γράφει η Αθηνά Μπαζάνη

Άσε με λίγο να σου πω πως έχουν τα πράγματα. Κάποτε ήμασταν εσύ και εγώ μαζί. Τώρα είμαστε εσύ κάπου μακριά δίχως να ξέρω το που και εγώ εδώ μπροστά σε μία οθόνη προσπαθώντας να γράψω όλα αυτά που δεν κατάφερα να σου πω. Μην με παρεξηγήσεις, μην μπεις καν στον κόπο να με θεωρήσεις δειλή που αντί να στα λέω πρόσωπο με πρόσωπο, κρύβομαι πίσω από μία οθόνη. Μα δεν το επέλεξα, οι πράξεις μας, μας έφεραν σε αυτό το σημείο.

Γι’ αυτό αποφάσισα να τα γράψω χωρίς να ξέρω αν πρόκειται να τα διαβάσεις ποτέ, μα τουλάχιστον θα έχω επιτέλους εκφραστεί. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Με γνώρισες μικρή, προσπάθησες να με πλησιάσεις μα εγώ τότε δεν ήξερα πολλά. Βρεθήκαμε λίγες φορές αλλά μου ήταν αρκετές για να καταλάβω ότι θα μπλέξω μαζί σου. Και μετά έτσι απλά  έφυγες χωρίς να ξέρω το γιατί και ούτε το έμαθα ποτέ. Μα αυτό είναι που με βασανίζει και έχω φτάσει σε σημείο να ρίχνω όλο το φταίξιμο σε μένα. Φταίω όμως μόνο εγώ; Θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθώ να σε προσεγγίσω , να σου μιλήσω, να σου στείλω ένα μήνυμα. Μα δεν πήρα ποτέ την ίδια προσέγγιση. Δεν μου έδωσες ποτέ μία δεύτερη ευκαιρία. Αποφάσισες να φύγεις χωρίς να ακούσεις την δική μου άποψη.

Και τώρα ας περάσουμε σε σένα. Σε παρακολουθούσα να το ξέρεις. Έβλεπα καθετί που έκανες και πίστευα ότι ήταν ένας τρόπος να έρθω πιο κοντά. Στην αρχή όταν με έβλεπες μου έδινες λίγη σημασία μα όσο περνούσε ο καιρός αδιαφορούσες όλο και πιο πολύ. Τότε άρχισα να νευριάζω μαζί σου και σταμάτησα να σε δικαιολογώ, κάτι που έκανα τον τελευταίο καιρό. Μα το χειρότερο είναι ότι δεν σταμάτησα ποτέ να σε θέλω, ακόμη και τώρα που είμαι πιο θυμωμένη από ποτέ. Και για κάποιο περίεργο λόγο πίστευα ακριβώς το ίδιο και για σένα.

Ο τρόπος που με κοίταζες τα έδειχνε όλα και πίστεψε με τα μάτια λένε πολλά. Το ένιωθα ότι θέλεις να μου μιλήσεις, να το προσπαθήσουμε ξανά μα εσύ ήσουν τελικά ο δειλός. Εκεί που το θέλαμε τόσο πολύ και οι δύο και η ατμόσφαιρα μας είχε ηλεκτριστεί, έφευγες πάλι. Πίστευα σε μας αλλά με απογοήτευσες. Άρχισα λοιπόν να απομακρύνομαι και εγώ, το είχα πάρει απόφαση ότι δεν θα ξαναγυρίσεις και άδικα προσπαθώ.

Μα ακόμη μέσα μου καίγομαι και είναι πολλά αυτά που θέλω να σου πω. Η καρδιά μου είναι διχασμένη, από την μία θέλω να σε πλακώσω στα χαστούκια και από την άλλη να σε πλακώσω στα φιλιά. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό πλέον. Το σωστό για μένα , για τον εαυτό μου. Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι, μαζοχιστές. Πληγώνουμε τους εαυτούς μας για να ικανοποιήσουμε τις ψυχές των άλλων. Και αν με ρωτούσες αν θα το ξανά έκανα όλο αυτό μαζί σου θα σου απαντούσα ναι χωρίς αμφιβολία. Και ξέρεις γιατί; Γιατί σε θέλω και το ξέρω, εσύ όμως δεν ξέρεις τι θες και αυτό είναι που με κάνει να μένω γιατί πιστεύω ότι μπορεί να υπάρχω κάπου στην άκρη του μυαλού σου.

Και ίσως να γίνομαι κουραστική μα θα το ξαναπώ, δεν μου έδωσες ποτέ μία δεύτερη ευκαιρία. Δεν μπήκες καν στον κόπο να προσπαθήσεις. Δεν με άφησες ποτέ να σου δείξω τον πραγματικό μου εαυτό. Πιάστηκες από μία άτυχη στιγμή μου και έβγαλες τα δικά σου συμπεράσματα. Μπορεί πολύ απλά να μην ήθελες όντως να με ξαναδείς, να χάσεις κάθε επαφή μαζί μου και να λέω μπούρδες αυτή την στιγμή μα αυτά νιώθω και δεν θέλω πια να τα κρύβω. Μα να σου πω κάτι, κουράστηκα. Κουράστηκα να βλέπω τον εαυτό μου να πέφτει τόσο χαμηλά για κάτι που τελικά μπορεί να μην μου αξίζει και όλα αυτά τα ρόδινα να είναι στο μυαλό μου.

Και με αυτά τα τελευταία λόγια σταματάω, παραιτούμαι. Θα σε αφήσω, δεν θα σε κουράσω άλλο , δεν θα σε ενοχλήσω ξανά. Χαίρομαι μόνο που κατάφερα με κάποιο τρόπο να τα βγάλω από μέσα μου , έστω και έτσι. Μόνο μια χάρη θέλω, αν τα μάθεις ποτέ μην με λυπηθείς, μην με θεωρήσεις απελπισμένη παρά μόνο κάποια που προσπάθησε να μπει στην ζωή σου και να κερδίσει μια θέση
στην καρδιά σου.

Follow us: https://www.instagram.com/_neonlights.com_/