Γράφει ένας Neonlighter
Στον κύκλο της ζωής
όλοι περάσαμε από την εφηβεία. Είναι η περίοδος πριν την ενηλικίωση που συντελούνται όλες
εκείνες οι ψυχολογικές και σωματικές αλλαγές του ανθρώπου.
Είναι η περίοδος που
τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς κάνουν την εμφάνισή τους. Κι έτσι ο νέος
σαν καζάνι που βράζει καλείται να εκδηλώσει συναισθήματα πρωτόγνωρα για τον ίδιο.
Βλέπεις έξω ζευγαράκια εφήβων, τόσο ερωτευμένα,
τόσο ξέγνοιαστα, τόσο αθώα. Δεν νοιάζονται για τίποτα γύρω τους. Πιάνονται από
το χέρι, τη μέση και προχωράνε μαζί. Αυτό χαίρομαι στους εφήβους. Την αδιαφορία τους για τους άλλους. Για
εκείνους μόνο ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη έχει σημασία. Αυτός που είναι
δίπλα τους. Αυτός μόνο.
Τους βλέπεις σε σκαλάκια, σε στενά, σε απόμερα μέρη. Εκεί που μαζεύονται
όλα τα ζευγάρια. Εκεί που χαζεύουν τη
θέα, εκεί που νιώθουν ελεύθεροι. Αυτά τα μέρη σφύζουν
από έρωτα. Τέτοια μέρη υπάρχουν σε κάθε
πόλη. Είναι τα μέρη των νέων που άλλοτε δίνουν τα πρώτα αθώα φιλιά και άλλοτε
«προχωράνε σε νέα μονοπάτια».
Τι γίνεται και χάνεται αυτή η μαγεία μετά την
ενηλικίωση; Τι παθαίνουμε; Γιατί ντρεπόμαστε πια;
Πρακτικά με την ενηλικίωση μένουμε μόνοι μας, σαν φοιτητές συνήθως. Εντός σπιτιού βρίσκουμε τον έφηβο εαυτό μας, ενώ έξω
από αυτό γινόμαστε ο σοβαρός άνθρωπος που θέλει η κοινωνία να βλέπει.
Θεωρητικά βάζουμε μια ταμπέλα στον εαυτό μας. Μία ταμπέλα που λέει:
«Μεγάλωσες πια, φέρσου αναλόγως!» και αλλάζει όλη η νοοτροπία μας. Όλη η ψυχολογία μας. Αστραπιαία. Επειδή μεγαλώσαμε
κατά μία χρονιά. Απίστευτα πράγματα!
Η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός. Δεν έχει καμία
σημασία. Είμαστε όσο νιώθουμε. Βγάλε λοιπόν ταμπέλες
και σκέψεις από το κεφάλι σου και γίνε ο εαυτός σου. Γίνε το παιδί που ήσουν! Αγνό, αθώο, ονειροπόλο! Τότε και μόνον τότε ζεις τον έρωτα στο έπακρο. Δοκίμασέ το, θα πετύχει!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου